Kağıttan Kuşlar

Kağıttan kuşlar diyorum,
Kanatlarına mühürlerimi kondurduğum kuşlar.
Salıverdim onları gökyüzüne
Parmaklarımdan süzülüp bir gökkuşağı paraşütünün ardı sıra uçtular.
.
Ağaca dudaklarımı değdirdim, Dudaklarımda çam kokusu
Göğü sığdırdım içime ve dışına çıktım hücrelerimin, ben’lerimin
Kat kat…
Kaçıp bir dönme dolap gibi başımı döndüren zihnimden
Koşuverdim içime
Söylesene kaç çekmece var zihnimde?
Hangisi hangi ben’imde?
.
Ağlıyor gözlerim bazen benden habersiz
Hüzne methiyeler düzüyor içimdeki melankolik
Ve neşeyi çoğaltmaya kararlı gerçeğim
Ah benim canım ikiliğim.
.
Karnı suyla yarılmış dağlar, vadiler var içimde,
Yıldızları saklıyorum ruhumun ceplerinde
Gün batımını tutuyorum başımın üstünde
Taşlar bile ufalanıyor, ufalıyor
Benim bulutlarım yerli yerinde
Çiçek ekiyorum kalbime biri gülümsediğinde.
.
Çocukluğum minik elleriyle sallanıyor ağaca tutunan tahta bir salıncakta
Nehir bağırıyor şarkısını, sesi buz, elleri dev ve bilge
Özüm gürül gürül akıyor dört bir yönüme
Kaç tahta köprü kurdum geçmişten geleceğe?
.
Sallanıyorum üzerinde ey hayat
Rüzgarınla yaratıyorum aydınlığımı
Kulağıma fısıldıyorsun: Korkma, adımını at
Her adım yeni
Her adım ileri.

Yazı: Fethiye-İstanbul
Şubat 2016