Işığın Kanatları İçine Kör Bakan Gözlerden Saklar Kendini

Işığın kanatları,
İçine kör bakan gözlerden saklar kendini.
O zaman insan,
Kendine verilmiş hazineyi bilmeden dolaşır,
Uyanık bir uykuda.
.
Ben kördüm sevgilim bir vakit,
Altın gibi, okyanus gibi, hava gibi parlak, ferah, ışıklı ve hafif eller geri verdi bana gözümün ferini,
Göğsümün içindeki kafesin kapısı o zaman açıldı,
Kalbimdeki ışık bedenime saçıldı.
Dev boynuzlu bir geyik çıktı dilimin üzerinden,
Zift dolu bir zaman boşaldı göremeyen gözlerimden,
Kanatlarını gördüm ışığın.
Uykudan uyandım.
Ve,
Dedim: Aklımın, fikrimin sahibi Sen’sin, Sen ol.
Beni aldı, geriye Söz kaldı.
.
İçimde dört mevsim bir güne sığıyor sevgilim,
Güneşim, ayım ve yıldızlarımla,
Koca bir evreni her hücresinde taşıyor ciğerlerim.
.
Dönerken ışığın çemberinde,
Açtım kollarımı duruyorum,
Nefeslerim derin,
Kalbim Sen’in.
Soruyorum: Neredesin?
Bağırıyor tüm kainat:
Her yerdeyim,
Aşk ileyim.

Şubat 2020. 

---