Gerçek Bana Sesleniyor

Fotoğraf: Cem Ak. Kaş, 2018

Güneş batarken gökyüzüne biraz turuncu ve pembesinden bırakıyor.
Mavi sorgusuz kucaklıyor.
Bulut yapıcılar bugün çok çalıştı;
Gökyüzü, yeryüzü, içim ve dışım bulut, pembe, turuncu ve mavi.
☁️☀️
Hikayeyi sana en başından anlatayım istiyorum sevgilim ama benim en başı zannettiğim aslında bir durak sadece.
Durağın hep öncesi ve onun da öncesi çıkıyor derinlere daldığımda.
Bir sandığı kurcalar gibi kurcalıyorum geçmişi ve onun ötesini, öncesini.
Çetelesini tutamıyorum, tuttuğum varsa da bırakıyorum.
Bu hayatta indi şimdi de ruhum işte, anlıyorum.
‘Şimdi’ye çekiştiriyorum ondan kendimi.
Zamanı gelince o otobüse, o uçağa, o trene binip, başka hayata gideceğim biliyorum.
Tek bir hayat içinde bir sürü hayat yaşıyorum.
Her sabah, bazense bir gün içinde defalarca yeniden doğuyorum.
Yıllarım asırlarca sürüyor,
Asırlarım dakikalara sığıyor.
Alnımın tam ortasında devran dönüyor.
🌈
Renklere doğru açtım göğüs kafesimi;
Sonsuz kez deri ve renk değiştirmeye devam ediyorum.
Her renkte biraz daha gökkuşağı oluyor içim.
Tadına doyamıyorum.
🌊
Sana dize döküyorum bilinçaltımdan,
İyi kötü ne dersen de karnımın en derininden sonsuz bir ip gibi çıkarıyorum halleri.
Nereye koysam bu içimi derken şiirlere, notalara, boyutlara yerleşiyorum.
Kelimelerin gezegeninde yaşıyorum.
Benim evim kelimeler oldu hep sevgilim, söylemiş miydim?
Kulağımı dayamış dinliyorum fırtınaları ve sessizliği,
Duyduklarımı üflüyorum sana doğru
Kalbinle duyuyor musun?
Hikayenin en başında ‘ben’ yoktum çünkü
Ve hikayenin bu noktasında dahi ‘ben’ yokum.
Bir hal var burada, kelimeleri yan yana dizen bir hal;
İyi kötü ne dersen de karnımın en derininden dizelere doğru akan.
Önünde eğildiğim,
‘Ben’i seve seve teslim ettiğim.
Adına Gerçek deniyor
Gerçek benden çıkıp yine bana sesleniyor...
Sat nam.