Güneş batarken gökyüzüne biraz turuncu ve pembesinden bırakıyor.
Mavi sorgusuz kucaklıyor.
Bulut yapıcılar bugün çok çalıştı;
Gökyüzü, yeryüzü, içim ve dışım bulut, pembe, turuncu ve mavi.
☁️☀️
Hikayeyi sana en başından anlatayım istiyorum sevgilim ama benim en başı zannettiğim aslında bir durak sadece.
Durağın hep öncesi ve onun da öncesi çıkıyor derinlere daldığımda.
Bir sandığı kurcalar gibi kurcalıyorum geçmişi ve onun ötesini, öncesini.
Çetelesini tutamıyorum, tuttuğum varsa da bırakıyorum.
Bu hayatta indi şimdi de ruhum işte, anlıyorum.
‘Şimdi’ye çekiştiriyorum ondan kendimi.
Zamanı gelince o otobüse, o uçağa, o trene binip, başka hayata gideceğim biliyorum.
Tek bir hayat içinde bir sürü hayat yaşıyorum.
Her sabah, bazense bir gün içinde defalarca yeniden doğuyorum.
Yıllarım asırlarca sürüyor,
Asırlarım dakikalara sığıyor.
Alnımın tam ortasında devran dönüyor.
🌈
Renklere doğru açtım göğüs kafesimi;
Sonsuz kez deri ve renk değiştirmeye devam ediyorum.
Her renkte biraz daha gökkuşağı oluyor içim.
Tadına doyamıyorum.
🌊
Sana dize döküyorum bilinçaltımdan,
İyi kötü ne dersen de karnımın en derininden sonsuz bir ip gibi çıkarıyorum halleri.
Nereye koysam bu içimi derken şiirlere, notalara, boyutlara yerleşiyorum.
Kelimelerin gezegeninde yaşıyorum.
Benim evim kelimeler oldu hep sevgilim, söylemiş miydim?
Kulağımı dayamış dinliyorum fırtınaları ve sessizliği,
Duyduklarımı üflüyorum sana doğru
Kalbinle duyuyor musun?
Hikayenin en başında ‘ben’ yoktum çünkü
Ve hikayenin bu noktasında dahi ‘ben’ yokum.
Bir hal var burada, kelimeleri yan yana dizen bir hal;
İyi kötü ne dersen de karnımın en derininden dizelere doğru akan.
Önünde eğildiğim,
‘Ben’i seve seve teslim ettiğim.
Adına Gerçek deniyor
Gerçek benden çıkıp yine bana sesleniyor...
Sat nam.

Dünyadaki en temiz yer anne kalbidir, kalp çakrasıdır, annenin merkezidir. Anne kalbi Tanrı’yı da Evreni de harekete geçirebilir. Yaratacağı etki sınırların ötesindedir. Anne kalbi, herhangi bir sonlu varlığa verilen Sonsuzluğa ait en büyük güçtür.
(Yogi Bhajan-1977)
Bir kadın gücünü ailesindeki kadınlardan alır. Doğduğumdan bu yana hayatımız hem kendi sınırlarımı hem de annemin sınırlarını vazgeçmeden esnetmekle ilerliyor. Bazen aynı fikirde olmama konusunda hemfikir oluyoruz. Ben kendimi olduğum gibi kabul edebildikçe annemle ilişkimiz daha da yakınlaşıyor. İçimdeki annem özelliklerini gördükçe hem kendime hem de ona olan bakışım evrim geçiriyor. 
18 yıldır anne&baba evimden uzakta yaşıyorum. Kendi alanıma duyduğum meraksa daha 2 yaşında yastıkları ilk taşımayı başardığım anda kendime ev kurarak başladı. Şimdi onları ziyaret ettikçe çok daha iyi anlıyorum: Ben kendi merkezimde kalmayı, kendim gibi olmayı ve buradan parlamayı başardıkça ve kabul ettikçe onlara da kendileri gibi olmaları için alan açabiliyorum. Ve gerçekten en üretken halim anne ve babamın yanında kendimi güvende hissettiğim halim.
Öğretmenlerimden @satmukh ‘Aydınlandığınızı düşünüyorsanız ailenizin yanına gidin’ demişti bir dersinde :) Bunu duyduğumdan beri hassas nokta kontrolü ve ayarı yapmak, kendimi en ergene yakın halimde gözlemlemek için ‘eve’ dönüyorum.
Uzun süredir bulduğum saf sevgi, kabul ve neşe. 
Bir annenin duasının dağları yerinden oynatabileceğini artık biliyorum. Kadından kadına aktarılan bu onay, izin, alan açma, özgür bırakma mekanizmasının kurtuluşu müjdelediğini de.
Köklerim, sizi seviyorum. Sevgiyle, anlayışla, birbirimize destek olarak şifalandığımız her ana bin şükür 🙏🏻❤️
Sat nam.
Annem ve Ben 💫
8 Kasım 2018, Aydın