Kuşlar Besliyorum

Şu göğsümdeki kemikten kafes var ya,
Daralan ve genişleyen,
Kalbimi içinde taşıyan,
İçi neşeyle, yasa, çoklukla, yokluğa yuva olan o kafeste,
Kuşlar besliyorum senin, benim, bizim için. 
Rüzgarla ellerimi gönderiyorum sana, 
Gün batımında turuncuya dönen nefesimi.
Hayalim saçlarında dans ediyor
Evren ritim tutuyor ben düşe düşerken.
Gözlerim sana ağlarken bir çiçek ektim bugün saksıya,
Sen, sen diye kaç ömrün yasını tutuyorum acaba sevgilim?
Çağırdım zamanlar öncesinden gelen acılarımı,
Çıkın dedim saklandığınız, ağrıdığınız yerden
Kafesim size yetecek kadar kanatla doldu.

Ay, tuttu elimden, alnımın tam ortasından, kafesimin kemiklerinden
Kollarım, bacaklarım geride yükselirken göğe
Yeni ben çıktı ektiğim tohumlardan.
Çatlıyorum şimdi kabuğumdan.
Ağrı ondan, ağrı ondan.

Tutulan yaslar yeni kuşlar doğuruyor göğsümün kafesi için
...senin, benim, bizim için,
Yaşananlar boşuna yaşanmış olmasın diye
Kuşları besliyorum, salıvermek için başkalarının göğüne.
Yasların yerini binlerce kanat alsın diye.

İstanbul, Temmuz 2019

---