Sen olmazsan ben kimim?

‘Bana güzel olduğumu söylüyorlarsa, güzelim.’
‘Bana zeki olduğumu söylüyorlarsa, zekiyim.’ ‘Bana iyi olduğumu söylüyorlarsa, iyiyim.’
‘Bana ihtiyaç varsa varlığımın bir değeri vardır.’
‘Fikrime danışılıyorsa ‘doğru’ şeyler düşünüyorum.’

Peki kimse bana bir şey söylemez, benden bir şey istemez, bana ihtiyaç duymazsa ben kimim? 
Bundan tamamıyla özgürleşebilir miyim?

Kendi sağlıklı sınırlarımı çizip, kendime ve karşımdakine eşit hoşgörü, önem göstererek, dengeli şekilde hayatın keyfini sürebilir miyim?

Kendimi bir bütün olarak görebilir ve kucaklayabilirsem, evet. 🌻☀️

Bu cümleler çok havada kalıyor bazen, biliyorum. ‘Kendi bütünlüğünü görmek ve kucaklamak ne demek?’ 

Bütünlüğü görmek için önce kendine izleyici olabilmek gerekiyor. İzleyici olabilmek için de bir yere kaçmadan içine dinleyici olmak...

Gördüklerini kabul etmek ve en kabul edemediklerini de kucaklamak, şefkatle genişlemek için kendinle el ele çalışmaya devam etmek kendi bütünlüğünü tanımanın ikinci adımı.

Bu adımlar her gün yeniden atılıyor. Sabırlı olmak ve zihinsel, fiziksel ve ruhsal açıdan istikrarla beslenmek gerek.

Yani:
Kendini farklı koşullar, ortamlar, stres etmenleri altında izlemek, tanımak ve içsel hareketlerini yargılamadan kabul etmek, gerekiyorsa dönüştürmek üzere kendine şefkat göstererek çalışmak.

Başkasından beklediğin her neyse kendine sunmak. Kendinle hayatın tadını çıkarmak ve bu ışığı çevrenle paylaşmak.

Zira kişi ihtiyaç duyulma ihtiyacından, anlamlı bulunma ihtiyacından, görülme ihtiyacından özgürleştiğinde kendi özgünlüğünü yaşayabilir ve kendi varoluşunu koşulsuz sevebilir.

Kendi ışığınla parlamak dediğimiz kavram ancak bu şekilde hayata geçirilebilir.
Yine, ‘bir şey yapmana gerek yok sadece ‘ol’ yeter’ derken bu kastediliyor. 
Bu hal, yalnızca bu beklentiden özgürleşildiğinde deneyimlenebilir.
Sat nam.

---