Yeşil

Avucuma düşen tüyleri ceplerime sıkıştırdım,
Kalbimin fermuarı sonuna kadar açıktı.
Oradan dışarı çıkan ışıktı.

Umut, karnımdan boğazıma doğru dans ediyor,
Yorulsa da yeniden kalbin ritmine tutunuyor.
Her dalga yükseldiği gibi alçalıyor.
Denizlerin eteklerinden minik taşlar topluyorum ondan.
Dalgaların inişine ve yükselişine şahitliklerine güvendiğim için,
Hatırlamak için.
İndiğim yerden yükseleceğimi ve yükseldiğimde yeniden inebileceğimi.
Hayatın inişlerini ve çıkışlarını hatırlamak için.

Zeytin ağaçları yaz kış hep yeşil
Dallarına baykuşlar saklanmıştı, gece vakti gördüm.
Dünya yanarken bazı şeyler yeşil kalacak sevgilim,
Silahlar, bombalar patlarken birileri hep kalkan olacak iyi olana,
Biz yeşil tutacağız onları,
Kuruyan, yanan ne varsa ellerimizle, gözlerimizle, sözlerimizle, şarkılarımızla koruyacağız.

İyileşmeye inanıyorum, kabusları hayra yormaya.
Cebimdeki tüyleri sarıldığım kalplere kanat yapmak için biriktiriyorum
Artık başka öykülerin kalemi olmaya doğru kulaç atıyorum.

Aydın, Ocak 2020.
Eser: Abdülmecid Efendi Köşkü-İçimdeki Çocuk Sergisi

---